یاد آن روز مدام در دل من می پیچد

 

که تو آهسته به گوشم گفتی:

 

تکیه هرگز نکنم بر درِ دیوار دلی

 

تا که رنگی نشود دامنِ تنهای من

 

این همه نقش و نگاری که نهادنند زعشق

 

به وصالی نرسیدند

 

همه افسانه شدند

 

   گفتن از تو

 

      سکوت هم از من

و   نگفتم به تو

 

 همه ی درد من این بود

 

 که بر شانه ی من

 

 سر نهادی گفتی

 

 

دل که دادیم نگیریم دگر

 

ماوفا ازچشم تو آموختیم

 

خرد شد خمیر

 

ولی به پای کسی نرفت

 

 آبگینه ی درونِ سینه ام

 

که  بی صدا شکست

 

 

سرزمین من

قلب من است

که یادت همیشه در آن

شورش به پا می کند

 

این باد

کسی را

باخود نمی آورد

دزدانه بوی پیراهنی را

به جای می برد