عشق
عشق در دلی می نشنید
که نیمی از آن را اندوه گرفته است
نیم دیگرآن را
زنی
که قادر است با اندوه بجنگد
کودکی
آنچه مانده است
تصویرخانه ایست درکناردرختی
با چند کبوتر در آسمان
ازکودکی که زوتر ازهمه بزرگ شد
من
من در این جا
چنین ام
که تنها
به چشم های تو ایمان دارم
مگر
مگر چقدر مرده ام
نه در دل تو هستم
نه در این شهر
که با دست های من بزرگ شده است
مگر چقدر زنده ام
بدانم نمرده ام
رفتی
تو رفتی
مثل آفتابی
که در انتهای یک روز
سر بر شانه های غروب گذاشت